Stil Leven: Bekezela

"Grappig aan Nederlandse vrouwen vind ik dat ze hun mooie hakken aandoen en gewoon op een fiets stappen. Niet alleen vrouwen, maar ook mannen fietsen rond in hun dure pakken. Dit tafereel zou je nooit in Afrika zien. Als je daar cool wil zijn, dan moet je in een grote glanzende auto rijden. Niet op een fiets. Fietsen vind ik nu nog moeilijk. Ik oefen elke avond. Af en toe val ik, mijn benen zitten vol met blauwe plekken en schaafwonden. Maar hé: “No pain, no gain.” Op een dag, wanneer ik het fietsen onder de knie heb, wil ik een echte Nederlander zijn en zal ik met mijn hakken aan door de stad fietsen. Ik draag al hakken, ze wachten alleen nog op het moment dat ik goed kan fietsen.

In Zimbabwe was ik lerares, totdat de politieke situatie daar te gevaarlijk werd voor mij en ik moest vluchten. Lesgeven deed ik vanuit mijn hart. Ik zou graag goed Nederlands willen leren en lesgeven, liever zou ik een opleiding verpleegkundige doen. Het lijkt me lastig om niet te kunnen lesgeven in mijn moedertaal. Mijn zoontje (8) en dochtertje (4) wonen nog in Zimbabwe bij mijn ouders in hun huis. Mijn dochtertje heet Angel, misschien niet zo’n passende naam, want ze kan heel ondeugend zijn. Angel kan al typen op de telefoon, dan typt ze: “Goedemorgen mama”. Ik mis ze elke dag en hoop dat ik ze ooit weer in mijn armen kan nemen, hier in Nederland.

Ik ben heel erg dankbaar dat ik in Nederland mag wonen. Ik woon in een fijn huis met een eigen kamer. Ook al heb ik geen papieren, in dit huis voel ik me thuis. En belangrijker nog, Nederland heeft mijn leven gered. Ik kreeg medische zorg toen ik heel erg ziek was. Het betekent heel veel voor mij dat ik nog leef en mijn kinderen zie opgroeien via de telefoon. Soms is het echter moeilijk om te leven in het spinnenweb van regels. De regels van het vluchtelingenbeleid. Zo is mijn eerste aanvraag voor een verblijfsvergunning afgewezen. Nu doorloop ik een medische procedure, maar ook deze aanvraag verloopt stroef. Men beweert namelijk dat in Afrika dezelfde medicijnen zijn om mij te helpen. Maar ik weet dat deze er niet zijn. Een maand geleden is mijn nicht, 31 jaar, nog overleden aan dezelfde ziekte. Waarom gaan er nog steeds mensen dood in Afrika, als die medicijnen beschikbaar zouden zijn?

Mijn proces is nog steeds gaande. Zoals gezegd: een ingewikkeld spinnenweb. Zo verlengt de IND mijn verblijf elke keer met zes maanden. Om een opleiding te mogen beginnen bij de UAF, een plek waar vluchtelingen opleidingen kunnen volgen, moet ik minstens een verblijfsvergunning hebben van een jaar. Dit is zo frustrerend. In de tussentijd moet ik wachten. Ik doe niks en mag niet bijdragen aan de samenleving, terwijl ik dit zo graag wil.

Het allereerste wat ik zou doen met mijn verblijfsvergunning, is een sprintje trekken naar de UCR, zwaaiend met mijn papiertje in de hand. Of misschien tegen die tijd wel fietsend. Ik word al zo enthousiast van het idee dat ik zou mogen beginnen. Dit jaar word ik 40 jaar: ze zeggen dat het leven bij veertig begint. Ik blijf rustig, ik heb geleerd mijn situatie te accepteren. Het is zoals het is en het zou niks veranderen als ik door het lint ga. Ik blijf vechten voor mijn kinderen. Zij geven mij ’s ochtends de kracht om op te staan. Ik heb iets om voor te leven. En weet je? Mijn naam, Bekezela, betekent ‘geduld’.